Πάσχα στην Πολύδροσο

Μόνο δύο χρονιές έκανα Πάσχα μακριά από την Κορώνη.

Την μία στον στρατό, λίγες μέρες πριν απολυθώ, όπου έζησα το Ηπειρώτικο Πάσχα και μία φέτος στην Πολύδροσο όπου γνώρισα το Ρουμελιώτικο.
Η Πολύδροσος (παλιά λεγόταν Σουβάλα) είναι ένα ωραίο τσοπανοχώρι του Παρνασσού, με πολλά πετρόχτιστα σπίτια που γνωρίζει τουριστική και οικοδομική άνθιση τα τελευταία χρόνια.

Για το χωρίο θα βάλω post κάποια στιγμή.
Τώρα θέλω να αναφερθώ μόνο στην ημέρα του Πάσχα, μιας και βρέθηκα εκεί.
Θα ψήναμε παϊδάκια φέτος, αλλά είχαμε και ωραίους μεζέδες. Έτσι το πρωινό είχαμε χρόνο.
Αποφασίσαμε με τον Γιώργο να πάμε μια βόλτα μέχρι την πλατεία για καφέ. Είπαμε να περπατήσουμε και να μην πάρουμε αυτοκίνητο. (Σοφή απόφαση όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια).
Στην αρχή περάσαμε από ένα μαγαζί να χαιρετίσουμε και να κανονίσουμε να πάρουμε το κοκορέτσι που είχαμε παραγγείλει.
Τα ψητά ήταν ήδη στις σούβλες.

Στη συνέχεια περπατούσαμε προς την πλατεία, θαυμάζοντας τους ανθισμένους κήπους...

Όταν κάποια στιγμή διαπιστώσαμε μπροστά μας, πως ο δρόμος είναι κλειστός! Ευτυχώς που δεν φέραμε το αυτοκίνητο σκέπτεσαι και πλησιάζεις...

Ψήνουν ομαδικά στη μέση του δρόμου!!!

Ζητάς συγνώμη να περάσεις, αλλά δεν σε αφήνουν. Που πας; Ρωτάνε. Πρώτα θα πάρετε μεζέ και θα πιείτε μαζί μας και ένα κρασί!
Οι μεζέδες που είχαν ήταν μια ανοιχτή τυρόπιτα με αυγά και τηγανιτή συκωταριά.
Φυσικά σε τέτοιες προτάσεις εμείς δεν λέμε όχι.
Στη συνέχεια, λίγα μέτρα πιο κάτω, βλέπουμε άλλη μια ομαδική ψησταριά. Δίπλα στο δρόμο αυτή τη φορά, αλλά πέσαμε σε γνωστό, οπότε και εδώ στάση.

Λίγα μέτρα πιο κάτω, επάνω στη διασταύρωση, (πάλι ευτυχώς που δεν φέραμε το αυτοκίνητο), άλλο μπλόκο. Γνωστοί και αυτοί.

Εδώ δοκιμάσαμε και εξαιρετικό φρέσκο τυρί, αλλά και εκπληκτική τυρόπιτα και φυσικά τηγανιτή συκωταριά. Μας προσκάλεσαν να επιστρέψουμε μετά από λίγη ώρα, που θα ήταν έτοιμα και τα αρνιά.
Για να τους αποφύγουμε, μιας και έπρεπε να επιστρέψουμε σπίτι, δοκιμάσαμε να ακολουθήσουμε άλλον δρόμο για την επιστροφή. Τι γινόταν και εκεί; Άλλα μπλόκα!

Στο τέλος, λίγο πριν φτάσουμε σπίτι, επισκεφτήκαμε ένα ξενοδοχείο να ανταλλάξουμε ευχές με τον ιδιοκτήτη που είναι γνωστός του Γιώργου.
Είχε στρώσει τραπεζαρία για τους ενοίκους του ξενοδοχείου του στον κήπο.

Τα ψητά ετοιμαζόντουσαν…

Ο ίδιος και η παρέα του (όπως και πολλοί κάτοικοι του χωριού) έριχναν τουφεκιές με τις καραμπίνες,

Γεμίζοντας το χώρο με άδεια πολύχρωμα φυσίγγια!

Εγώ θαύμαζα τα ταριχευμένα κεφάλια αγριογούρουνου,

αλλά και τις φωτογραφίες του από τα κυνήγια!

Φυσικά και αυτός μας κάλεσε να καθίσουμε. Όταν του είπαμε πως μας περιμένουν σπίτι, μας έδωσε τον μεζέ να τον πάρουμε μαζί μας!!! Δεν σήκωνε μάλιστα κουβέντα!
Τα επιδέξια χέρια του έκοψαν και κοκορέτσι και κοντοσούβλι,

αλλά και αρνάκι στα γρήγορα!

Φτάνοντας σπίτι ήταν έτοιμη και η δική μας τηγανιτή συκωταριά.
Με έστειλαν να διαλέξω κρασί από το υπόγειο. Ενώ είχα επισημάνει από τη λίστα τους ένα καλό Syrah, εντόπισα ένα μπουκάλι που με τράβηξε.
Επιτραπέζιος οίνος σε αριθμημένη φιάλη (με το χέρι η αρίθμηση και μικρή η συνολική παραγωγή) και κερί αντί για καψύλλιο; Χαρακτηριστικά καλού κρασιού, που είναι εκτός ζώνης ΟΠΑΠ. Για έλα στον θείο!
«Ιερή Γη» του 2001, του Καρανάτσιου από την Νάουσα.

Δικαιώθηκα από την επιλογή. Εξαιρετικό κρασί που όσο το αφήναμε να αεριστεί, τόσο καλύτερο γινόταν. Η παλαίωση είχε στρογγυλέψει τις τανίνες του ξινόμαυρου, το άρωμα της λιαστής τομάτας ήταν έντονο και φυσικά ταίριαζε απόλυτα με τα κοψίδια που είχαμε.
Πέρασα υπέροχα, σκλαβώθηκα από τους πολύ φιλόξενους ανθρώπους του χωριού και φρόντισα να κλείσω θέση και για του χρόνου!!!