Η δεύτερη βραδιά μου στο Βόλο, είχε κανονιστεί από την επίσκεψή μου εδώ μία εβδομάδα πριν:
- Για τσίπουρα στη Νέα Ιωνία!!!
Είναι γνωστό πως ο Βόλος φημίζεται για τα τσιπουράδικά του.
Παλιά στα τσιπουράδικα πήγαιναν οι εργάτες του λιμανιού. Οι πρόσφυγες ήταν αυτοί που έφεραν τους ψαρομεζέδες.
Πλέον αυτά που είναι στο λιμάνι είναι εντελώς τουριστικά και καθόλου δεν μοιάζουν με τα παλιά.
Αν έχεις έρθει όμως αρκετές φορές εδώ και έχεις και καλό φίλο ντόπιο, καταφέρνεις και απολαμβάνεις τα αυθεντικά.
Αν δεν έχεις όμως; Οι ντόπιοι μου έμαθαν το μυστικό:
- Ρώτα πριν καθίσεις σε τσιπουράδικο αν έχει τηγανιτές πατάτες. Αν σου πουν ΝΑΙ, φύγε μακριά! Τα γνήσια τσιπουράδικα δεν έχουν τηγανιτές πατάτες, ούτε φυσικά και διαφόρων ειδών κροκέτες, (ψαροκροκέτες, τυροκροκέτες κτλ), ούτε γίνεται λόγος για αστακούς κτλ που βλέπεις στα ενυδρεία σε αυτά της παραλίας.
Μέσα στον Βόλο μπορείτε να πάτε στον Καβούρα (στην Χατζηαργύρη) ένα από τα πιο cult. Δεν έχει τραπέζια, σερβίρει μόνο στον πάγκο, δεν έχει έξτρα μεζέδες και συχνάζουν μόνο άνδρες, κυρίως εργάτες. Ανοιχτό μόνο το μεσημέρι. Πήγα πέρυσι. Ωραία εμπειρία, σε γυρνά χρόνια πίσω. Καλό είναι και ο Διονύσης στην οδό Λώρη, ενώ μου αρέσουν και τα 3 που είναι δίπλα – δίπλα στην πλατεία με το συντριβάνι στα «Παλιά» (Συνοικία που έχει αναβαθμιστεί, κάτι σε Λαλάδικα ή Ψυρρή).
Αν θέλετε οπωσδήποτε λιμάνι για να βλέπετε και να σας βλέπουν, ή έχετε επαγγελματική και όχι φιλική παρέα, καθίστε στον Γιώργο. Το μοναδικό που πάμε και εμείς στην παραλία του Βόλου αν και είναι σχετικά αργοί στο σέρβις.
Τα εναπομείναντα όμως γνήσια τσιπουράδικα, θα τα βρείτε στην Νέα Ιωνία. Εδώ που εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες.
Ρωτήστε για το τσιπουράδικο της Μαρίνας. Εκεί ήταν και ο δικός μας προορισμός!
Γεμάτο όπως πάντα, αλλά βολευτήκαμε λόγω γνωριμιών!
Για αρχή δύο εικοσιπενταράκια. (έτσι έρχεται το τσίπουρο στο Βόλο. Σε ατομικά εικοσιπενταράκια). Μας ήρθαν με τον μεζέ τους.
- Για τσίπουρα στη Νέα Ιωνία!!!
Είναι γνωστό πως ο Βόλος φημίζεται για τα τσιπουράδικά του.
Παλιά στα τσιπουράδικα πήγαιναν οι εργάτες του λιμανιού. Οι πρόσφυγες ήταν αυτοί που έφεραν τους ψαρομεζέδες.
Πλέον αυτά που είναι στο λιμάνι είναι εντελώς τουριστικά και καθόλου δεν μοιάζουν με τα παλιά.
Αν έχεις έρθει όμως αρκετές φορές εδώ και έχεις και καλό φίλο ντόπιο, καταφέρνεις και απολαμβάνεις τα αυθεντικά.
Αν δεν έχεις όμως; Οι ντόπιοι μου έμαθαν το μυστικό:
- Ρώτα πριν καθίσεις σε τσιπουράδικο αν έχει τηγανιτές πατάτες. Αν σου πουν ΝΑΙ, φύγε μακριά! Τα γνήσια τσιπουράδικα δεν έχουν τηγανιτές πατάτες, ούτε φυσικά και διαφόρων ειδών κροκέτες, (ψαροκροκέτες, τυροκροκέτες κτλ), ούτε γίνεται λόγος για αστακούς κτλ που βλέπεις στα ενυδρεία σε αυτά της παραλίας.
Μέσα στον Βόλο μπορείτε να πάτε στον Καβούρα (στην Χατζηαργύρη) ένα από τα πιο cult. Δεν έχει τραπέζια, σερβίρει μόνο στον πάγκο, δεν έχει έξτρα μεζέδες και συχνάζουν μόνο άνδρες, κυρίως εργάτες. Ανοιχτό μόνο το μεσημέρι. Πήγα πέρυσι. Ωραία εμπειρία, σε γυρνά χρόνια πίσω. Καλό είναι και ο Διονύσης στην οδό Λώρη, ενώ μου αρέσουν και τα 3 που είναι δίπλα – δίπλα στην πλατεία με το συντριβάνι στα «Παλιά» (Συνοικία που έχει αναβαθμιστεί, κάτι σε Λαλάδικα ή Ψυρρή).
Αν θέλετε οπωσδήποτε λιμάνι για να βλέπετε και να σας βλέπουν, ή έχετε επαγγελματική και όχι φιλική παρέα, καθίστε στον Γιώργο. Το μοναδικό που πάμε και εμείς στην παραλία του Βόλου αν και είναι σχετικά αργοί στο σέρβις.
Τα εναπομείναντα όμως γνήσια τσιπουράδικα, θα τα βρείτε στην Νέα Ιωνία. Εδώ που εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες.
Ρωτήστε για το τσιπουράδικο της Μαρίνας. Εκεί ήταν και ο δικός μας προορισμός!
Γεμάτο όπως πάντα, αλλά βολευτήκαμε λόγω γνωριμιών!
Για αρχή δύο εικοσιπενταράκια. (έτσι έρχεται το τσίπουρο στο Βόλο. Σε ατομικά εικοσιπενταράκια). Μας ήρθαν με τον μεζέ τους.
Παστός τσίρος με πιπεριές τουρσί και χταπόδι ψητό με σαλάτα λάχανο.Αυτή είναι η διαδικασία. Και με κάθε δόση αλλάζει και μεζές! Στην αρχή συνήθως τα τουρσιά, τα παστά, τα τσιτσίραυλα και όσο ανεβαίνει ο λογαριασμός, ανεβαίνει και το κόστος του μεζέ!
Φυσικά μπορείς να παραγγείλεις και έξτρα μεζέδες. Ζητήσαμε την φημισμένη
ψητή σουπιά με το μελάνι που κάνει η κυρα – Μαρίνα, αλλά είχε τελειώσει. Έτσι πήραμε κολιτσιάνο (θαλάσσια ανεμώνη, τηγανιτή με κουρκούτι πού ξέχασα να φωτογραφίσω),
Πήραμε όμως μύδια σαγανάκι που ήταν πεντανόστιμα και σε πολύ πλούσια μερίδα!
Πήραμε και μισή παλαμίδα ψητή που ήταν εξαιρετική, αλλά τεράστια και δεν την καταφέραμε.
Μαζί με τα συνολικά 8 ή 10 (ποιος θυμάται…) εικοσιπενταράκια (φυσικά με τους μεζέδες τους!) φάγαμε του σκασμού και πληρώσαμε μόλις 46 Ευρώ!!!
Φυσικά σε τέτοια μέρη δεν ζητάς γλυκό στο τέλος. Από προηγούμενη επίσκεψη στη Μαρίνα, γνωρίζω πως στο τέλος, αν αντέχεις και άλλο, παραγγέλνεις το «καπάκι». Τι είναι; Αυγά μάτια με παστουρμά και μπύρα παγωμένη για να βοηθήσει την διούρηση!!!
Φυσικά ούτε λόγος για εμάς μετά από τόσο φαγητό! Δεν είναι άλλωστε και ο παστουρμάς για τις ζέστες. Είχα και να ξυπνήσω πρωί για να πάω Λάρισα την επόμενη…
No comments:
Post a Comment