Ένας χρόνος χωρίς τον Δημήτρη…

Γνωριστήκαμε τον Οκτώβριο του ’90, όταν προσελήφθηκα στην SERVIER.
Τότε ήταν ο καλός και έμπειρος συνάδερφος, Μεσσήνιος και αυτός αλλά έμενε Πάτρα, που μοιραζόμαστε τον στόχο της Δυτικής Πελοποννήσου.
Στη συνέχεια έγινε ο προϊστάμενος, ο μέντορας, ο διευθυντής.
Πάνω από όλα όμως, έγινε ο φίλος, ο αδερφός…
Μοιραστήκαμε πολλές χαρές, λίγες λύπες, αρκετές αγωνίες, άπειρα γέλια. Δεν κρατούσαμε μυστικά μεταξύ μας, ούτε επαγγελματικά, ούτε προσωπικά.
Πραγματοποιήσαμε μαζί πολλά όνειρα και κάναμε απίστευτα ταξίδια σε όλη την υφήλιο!
Πάντα δούλευε πολλές ώρες και υπό πίεση. Τον τελευταίο καιρό όμως είχε απίστευτο άγχος. Δεν τον είχα δει ξανά έτσι.
Ήθελε πάντα να κάνει κάτι δικό του, αλλά δεν πρόφθασε…

Θυμάμαι το τηλέφωνο του Σωτήρη, πέρυσι Σάββατο πρωί 14 Ιουλίου, όταν έκανα μετακόμιση. Με το που μου μίλησε κατάλαβα από τη φωνή του πως κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει.
- Δεν θα πιστέψεις ποιος πέθανε… Ανακοπή…
Πραγματικά έκανα ώρες να το πιστέψω… Ή μήπως μέρες;

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος… Δεν σταμάτησε να έρχεται στον ύπνο μου…
Στο έλεγα πάντα ρε φίλε… Δεν άξιζε…
Καλή αντάμωση ρε Μήτσο…